بسم‌ الله‌ الرّحمن‌ الرّحیم (۱)
والحمدلله ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا محمّد و آله الطّاهرین سیّما بقیّة الله فی الارضین.
خیلی خوش آمدید. خیلی جلسه‌ی شیرین و مطلوبی بود و همیشه برای من همین‌ جور است . از نظر من هم این جلسه الان تمام شد ، به این معنا که من حظّ خودم و بهره‌ ی خودم را از این جلسه بردم ؛ اوّلاً شماها را دیدم ، حرفهایتان را شنفتم ، آن همّت و انگیزه و روحیّه ‌ای که خوشبختانه انسان در بین جوانها میبیند ، این را در شما حس کردم ؛ و از حرفهایی که زدید بهره بردم یعنی واقعاً استفاده کردم ؛ بنابراین من بهره‌ ی خودم را از جلسه بردم. حالا یک چند جمله ‌ای هم ما عرض میکنیم . یادم نرود کسانی را که در این جلسه ، امسال نیستند ، عدّه‌ ی زیادی از برادران و خواهران ، عزیزان ، نخبگان ، قاعدتاً باید در این جلسه میبودند ، [ولی] به‌ خاطر وضعیّت و شرایط، نشد ؛ من به آنها هم سلام عرض میکنم.

من همیشه وقتی در بین جوانها هستم -بخصوص جوانهای نخبه- در درجه‌ی اوّل، احساس شکر میکنم؛ شکر خدای متعال؛ ما بِکُم مِن نِعمَةٍ فَمِنَ الله؛(۲) شما نعمت خدا هستید برای ما؛ عطیّه‌ی الهی برای دلسوزان نظام محسوب میشوید. برای ما -کسانی که عمر طولانی گذرانده‌اند- شما جوانها حقیقتاً یک لطف الهی و نعمت الهی هستید؛ شکر. دوّم امید؛ به آینده‌ی کشور اهمّیّت میدهیم؛ به افقی که در مقابل چشممان هست اهمّیّت میدهیم؛ شما را که انسان میبیند، امیدوار میشود به اینکه این آینده، آن‌چنان که امید و آرزو داشتیم ان‌شاءالله تحقّق پیدا خواهد کرد.